Żywy i martwy jednocześnie

Gry video pomimo ich rosnącego poziomu audiowizualnego, coraz ambitniejszej fabuły i  wielu innych polepszających się aspektów bywają przez wielu uważane za rozrywkę wszelkiej maści półmózgów, niedojdów itd, itp. I chociaż widzę słuszność w stwierdzeniu, że ograniczanie swojego hobby wyłącznie do wpatrywania się w ekran i ożywiania jego elementów za pomocą klawiatury, myszy albo pada do niczego dobrego nie prowadzi, to jednak sam lubię sobie pograć. Tym bardziej, że rośnie liczba tytułów, dzięki którym można się czegoś dowiedzieć.

Do takich gier należy niewątpliwie trzecia część Wiedźmina, czego dowodem może być mój wpis jeszcze z poprzedniego roku. Tym razem jednak skupimy się nie na utworach muzycznych, lecz… na fizyce kwantowej. Otóż w trakcie przygód Geralta możemy natrafić na nawiązanie do śmiałego eksperymentu myślowego  o nazwie Kot Schrödingera. Pomimo iż jestem urodzonym troglodytą z dziedziny nauk ścisłych spróbuję go pokrótce opisać.

Wyobraźcie sobie pudło, do środka wkładamy jeden atom pierwiastka promieniotwórczego, czujnik wykrywający emisję promieniowania jonizującego (które jest w stanie wytworzyć atom) oraz żywego kota. Dodam, że czujnik ten w przypadku emisji uwalnia trujący gaz. Całą zawartość szczelnie zamykamy.

Co wiemy? Według zdrowego rozsądku kot ma 50% szans na przeżycie w zależności czy atom wyemituje promieniowanie czy nie.  Tak? No nie. Otóż fizyka kwantowa rządzi się swoimi prawami. Zgodnie z jej zasadami kot znajduje się w superpozycji, czyli może być jednocześnie żywy i martwy do czasu otwarcia pudła. Dopiero jego otwarcie spowoduje załamanie funkcji falowej, przez co kot osiągnie jeden stan.

Zdrowy rozsądek nie ma w tym eksperymencie zastosowania, gdyż nie ma go mieć. W skali kwantowej jak się okazuje takie rzeczy są całkiem normalne. Pytanie zatem, dlaczego nasz świat zbudowany z nielogicznych drobin jest w gruncie rzeczy logiczny. Otóż z tego co wyczytałem liczba takich nielogicznych drobin w skali kwantowej jest tak ogromna, że ich stany się uśredniają, przez co ostatecznie w naszym „dużym” świecie nie widzimy podobnych dziwactw. Jak dla mnie brzmi to trochę jak szukanie materialnych i racjonalnych dowodów na istnienie Boga, ale ok.

Twórca tego eksperymentu Erwin Schrödinger (1887-1961), nagrodzony Noblem austriacki fizyk teoretyczny chciał w nim udowodnić kuriozalność teorii kwantowej. Nie wierzył zatem w jej poprawność. A i jeszcze jedno, Erwin nie zamęczał żadnych kotów, jest to eksperyment czysto myślowy.

A jak ma się fizyka kwantowa do przepełnionego magią świata wiedźmina? Już piszę. W trakcie eksploracji Velen natrafiamy na jedno z wielu zleceń na potwory, które jednak naprowadza nas nie na bestię, lecz na innego wiedźmina o imieniu Gaetan. Pominę tutaj szczegóły fabularne, zdradzę jednak, że w wyniku rozmowy między zabójcami potworów może dojść do walki lub do puszczenia Gaetana wolno. W drugim przypadku Gaetan daje nam namiary do swojej tajnej skrytki, gdzie znajdujemy ciekawy list. Poniżej jego treść wprost z gry.

Dodam, że wszyscy wiedźmini z listu zostali wyszkoleni w szkole... kota. Niezłe? A mówią, że gry ogłupiają.